دل ساده
برگرد و در ازای یک حبه کشک سیاه شور
گنجشک ها را
از دور و بر شلتوک ها کیش کن،
که قند شهر
دروغی بیش نبوده است.
در بی خیال خیالم، حیاطی بود که در آن قمه و قداره،
از کنج لامکانی،
با جست و خیز و به الزام نیازی،
به تعظیم قوس های زنانه و پیچش های تو می آمدند.
یادت باشد!
زبانم، متولی گردبادهای تند وشدیدی بود
که بچه قوهایت و جوجه هایشان را مضطرب می کرد.
آه، آه از این رم دادن هایت،
آه از تمنای تو، آه از گنجایش زبان من.
می دانی!
می دانی که استغنا، جسم کرایه ای است، همچون من.
همچون مفهوم ما!
تو می دانستی!
و من، حدفاصل یک نگاه گیج تا شراب نوازش های مطبوع،
تو را از تلخی قهوه تا شوری رطوبت رقاصه ی حریر پوش،
از دستهای تر شده تا کافر نهادیهای عشق،
فروتنانه و آرام،
سوخته و خاکسترشده،
همراهی کردم.
وقت رفتن است...
و میل و سوی من، به ترک.
دادگاهی در پیش رو و بعد،
نوبت نفس های عمیق من.
و در این هبط و هبوط، بی نیاز از وکیل
تو را که دیگر فریب هایت، ته کشیده،
منتظر نخواهم بود.
یادت باشد!
در بی خیال خیالم، خیال تو جاری بود.
چگونه بال زنم تا به ناکجا که تویی
بلندمی پرم اما، نه آن هوا که تویی
تمام طول خط از نقطه ای که پر شده است
از ابتدا که تویی تا به انتها که تویی
ضمیر ها بدل اسم اعظم اند همه
از او و ما که منم تا من و شما که تویی
تویی جواب سوال قدیمِ بود و نبود
چنانچه پاسخ هر چون و هر چرا که تویی
به عشق معنی پیچیده داده ای و به زن
قدیم تازه و بی مرز بسته تا که تویی
به رغم خار مغیلان نه مرد نیم راهم
از این سغر همه پایان آن خوشا که تویی
جدا از این من و ما و رها ز چون و چرا
کسی نشسته در آنسوی ماجرا که تویی
نهادم آئینه ای پیش روی آینه ات
جهان پر از تو و من شد پر از خدا که تویی
تمام شعر مرا هم ز عشق دم زده ای
نوشته ها که تویی نانوشته ها که تویی