حسین منزوی

بارید صدای تو و گل کرد ترنم

انبوه و درخشنده چنان خوشه ی انجم

تعبیر زمینی هم اگر خواسته باشی

چون خوشه ی انجم نه که چون خوشه ی گندم

عشق از دل تردید بر آمد به تجلا

چون دست تیقن ز گریبان توهم

خورشید شدی سر زدی از خویش که من باز

روشن شوم از ظلمت و پیدا شوم از گم

آرامش مرداب به دریا نبرازد

زین بیشترم دم بده آری به تلاطم

شوقی که سخن با تو بگویم،‌ گذرم داد

موسای کلیمانه ز لکنت به تکلم

بسم الهت ای دوست بر آن غنچه که خنداند

صد باغ گل از من به یکی نیمه تبسم

شعر آمد و بارید به همراه صدایت

الهام به شکل غزلی یافت تجسم

دادم بده ای یار! از آن پیش که شعرم

با پیرهن کاغذی آید به تظلم