صندل

عصرهای جمعه، وقت پیدایش خودِ خودِ من است.

وقت زایش چند قولوهای انفراد و خلوت است.

به شفافیت پیراهنت،

و به اوج و صعود انگشتانت قسم،

عصرهای جمعه، با تنهائی من متبرک شده است.

از وقتی رفته ای،

عصرهای جمعه، بشقابها را می شویم،

و وضو میگیرم،

و از خیابانی که آفتاب در آن خیالی تر و داغ تر می تابد،

به کنج کافه ای که بوی تند خاطرخواهی و قهوه می دهد، می روم.

و هر بار دخترکی را که در زیر داربست اینجا، 

از زندگی درگذشته است، زندگی می کنم.

عصرهای جمعه، 

عصرهای جمعه، ساحل شنی آتشین دریای من است.

و من،

پابرهنه تر از یک ماهی، و خنک تر از یک صندل،

شیفته این شن هایم.