مخروبه - 2

به دور و برم که نگاه می کنم، تازه متوجه می شم که همه جا رو با احساسات خودم آلوده کردم. از هر کوچه و خیابونی که رد می شم، به هر ATMئی که می رسم، از جلوی هر قهوه خونه و رستورانی که رد می شم. هر ترانه ای که گوش می دم و هر تکه شعری که می خونم، حتی هر چیزی که می نویسم، بنظرم تکرار خودم و توئه. 

نمی دونم اگر این دفعه زمان به عقب برگرده، با تو و خودم چکار می کنم؟ فکر می کنم شاید دوباره همین باشم، هیجانی و احساساتی. شاید هم، همه چیز رو به دست تعقل و استدلال بسپرم و با قتلها و آدم کشی های ذهنی، دور و برم رو خالی کنم. 

پ.ن.

1. قصدم این نیست که نقش یک بیمار روحیِ سایکوپَت رو داشته باشم، بلکه این حال رو به حساب، توانائی هام و خودارزیابیم می ذارم.

2. می خوام یک نصیحت مرشد و مرادی و در دو سطح ظرفیتی/معرفتی، بهتون بکنم. سطح اول: همه جا احساس نپاشید. هر چیزی رو عاطفی نکنید. با هر هیجانی، همراه نشید. کسی رو سر ذوق نیارید. خودتون و وابستگان ذهنی تون رو یکپارچه و یکراستا نبینید. مفاهیم روشن ضمیری خودتون رو با تاریکای عشق و شور و احساسات تعویض نکنید. داشتنِ کسی و بودن با کسی رو هدف زندگیتون نکنید. خودتون رو ذبح نکنید و فهم و توانائی اینکه بتونین ورای خودتون رو ببینین، در روحتون پرورش بدین. فهم و فاهمه و ادراک و نگریستن رو برتر از هیجان و عشق و ارگاسم و بوسیدن و نگاه کردن، بدونین. سطح دوم: اگه این گونه نبودی و دچار شدی و سقوط کردی، دنبال مقصر نگرد، اینجا همه به اندازه ی 50 ، 60 کیلو گوشتی که بر استخوان دارن، هم مقصرند و هم بی تقصیر. هم قابل توجیهن، هم غیر قابل توجیه. و به اندازه ی سعی و تلاش بی مایه ای که می کنن و یا نمی کنن، هم دوست داشتنی اند و هم منفور.

3. روی کره ی زمین، با ابزارها و امکانات عاطفی/روحی که ما داریم، اگه عاشق کسی بشی، روزی میاد که متنفرهم می شیم ازش.

4. بین این پست و داستانک قبلی، ی ارتباط روشن وجود داره. قصدم سیاه نمائی نیست. ولی اینجوری تصور کن که ما تو ی مخروبه ی ذهنی هستیم. جائی که همه چیز آوار شده و سوخته. جائی که همه چیز قبلا اتفاق افتاده. لای این آجرهای متلاشی شده، صمیمیت و عاطفه نپاش. و اگه کردی، منتظر جایزه نباش.

5. اگر واقعا جسارتش رو داری و اونقدر قوی و قدرتمند هستی که داوری ها و نرم های اجتماعی رو تحمل کنی، تفکر برتر و رفتار آگاهانه ای رو که خودت دریافت کردی، زندگی کن.